توضیحات
زمانی را در نظر بگیرید که در جمعی هستید و یک لطیفه یا ماجرای خنده دار را تعریف می کنید، اما هیچ کس به شما توجه نمی کند و نمی خندد. آیا به تعریف خود ادامه می دهید؟ مسلماً خیر، ادامه رفتار شما بستگی به واکنش دیگران دارد. در مورد کودکان نیز همین طور است. بی توجهی و نادیده گرفتن رفتاری خاص در آنها منجر به کاهش و خاموشی آن رفتار می شود.
نادیده گرفتن سنجیده، هنر ندیدن رفتارهایی است که دوستشان نداریم. کودکان از چگونگی توجه و واکنش والدین نسبت به کارهایشان درمی یابند که با انجام کدام عمل توجه آنها جلب می شود و چه کاری را ادامه دهند یا رها کنند. پدر و مادری که فقط به محض بروز رفتار نامطلوب در فرزندشان، واکنش نشان داده و برآشفته می شوند، در واقع به کودک یاد می دهند که این رفتارش را ادامه دهد چون در جلب توجه آنها بسیار موفق عمل کرده است.
نادیده گرفتن فقط برای رفتارهایی به کار می رود که منبع توجه طلبی داشته و همچنین برای رفتارهایی مانند: نق زدن، گریه های بی مورد، قشقرش به پا کردن، اخم کردن، گریه کردن با صدای بلند، اصرار و مطالبه مداوم استفاده می شود.
